Het verlies van de leiderstrui in de Vuelta werd door Mantie op conto van ploegleider Berten de Kimpe geschreven. Hij wilde dan ook niet meer in die ploeg blijven.
Mantie maakte de overstap naar de Rode Garde van de Keizer. Mantie leerde het professionalisme van de Italiaanse ploegen kennen met trainingskampen aan het Gardameer, mooie hotels, kostuums enz.... maar bleef een van de meest onfortuinlijke renners uit de wielergeschiedenis. In de Giro van 1962 won Mantie een rit en kwam in het bezit van de Roze leiderstrui. Tot de 15de rit gereden werd. Die ging over de Passo Rollo in een verschrikkelijke sneeuwstorm zoals die in de Giro kunnen voorkomen en Mantie verloor op een dramatische wijze zijn leiderstrui.

Het jaar erop was er een prachtige prestatie met een 5de plaats in de Tour de France en het kon zelfs meer geweest zijn. Hij werd geselecteerd voor het WK in Ronse. Een WK waarin hij een belangrijke rol speelde en vanuit een bevoorrechte positie de door iedereen gekende afloop van het WK kon aanschouwen.

In 1964 kwam hij in de 13de rit van de Tour zwaar ten val tijdens de afdaling van de Envalira. De sporen van die val droeg hij zijn hele verdere leven mee.

Mantie was een Flandrien. 2de in de Vuelta, 5de in de Tour, 10de in de Giro, toptien plaatsen in klassiekers zoals Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik, Gent-Wevelgem, Waalse Pijl, Ronde van Lombardije en Parijs-Brussel.

Mannen als Mantie die maken ze niet meer.

Boek: Mantie Smet. Luitenant zonder strepen.



Misschien ook interessant: