14/2/1976 : ERTVELDE
--- In ieder geval zullen diegenen die de solozege van Fons hebben meegemaakt zich niet verveeld hebben. Willy Vermaercke voerde van bij de start zo een forcing dat alleen Naudts, Van Herreweghe, Kellens, Van Parijs en De Cock erin slaagden bij de geweldenaar aan te pikken. Zij moesten zich overigens fel reppen om de 1ste ronden in zijn spoor te blijven. Van Herreweghe kende dan nog tegenslag en verachterde een heel stuk. Vier man op kop na 3 ronden : Vermaercke, Van Parijs, Naudts en De Cock. Op 30" Kellens, Van Herreweghe, Lauwaert en Ingels. Op 40" Ronny De Vos, Cattoir en Lannoo en op een kleine minuut Buyle, Dossche, Bauwens, Moerman en dan de rest nog verder teruggeslagen. Wie dacht dat de 4 leiders het onder mekaar zouden uitvechten in de 2de koershelft kwam bedrogen uit. Fons Van Parijs lag nog een beetje met die nederlaag van vorige week op zijn maag, waar Van Herreweghe hem op afstand hield. Fons sloeg dus toe, eigenlijk veel te vroeg, maar hij deed het zo krachtig dat zijn achtervolgers de kans niet kregen de krachten te bundelen : eerst Naudts, dan De Cock en tenslotte Vermaercke moesten eraan geloven. En die 3 reden eveneens afzonderlijk achter de losgebroken leider aan. Hij vergrootte iedere ronde zijn voorsprong, terwijl achter hem de posities blijkbaar ingenomen waren. Met uitzondering dan van het sterk koerseinde van Eric Van Herreweghe die erin slaagde in de de laatste ronde nog De Cock bij te benen en hem op de meet te kloppen voor de 3de plaats. De 2de had Vermaercke toen al uit het vuur gesleept. Maar toen stond Fons Van Parijs al breedlachend met zijn bloemen te wuiven